Kaçarak gerçeklerden sýðýndý gölgelere,
Varlýðýný sürdürdü; verdiði sözden cayýp.
Parça bölük daðýldý çok ücra bölgelere,
Ýnsan büyüklüðünün çýlgýnlýðýnda kayýp.
Umut, hayal daðýtýr; aczinin ortasýnda,
Görünmez içindeki ne kara, ne yarasý.
Balýkçýyý beklerken zamanýn oltasýnda,
Ýnsan tiyatro oynar beþik, mezar arasý.
Yetiþ sesi olmaktan, öteye geçemedi,
Yaktýðý her ateþte yandý, küle dönüþtü.
Aklýn uçurumunda, yönünü seçemedi,
Ýnsan tuzaklarýna önce, kendisi düþtü.
Herkese bir kulp takar eleþtirilse þaþar,
Zayýf görse aðlatýr, gözyaþlarýný silmez.
Bütün kusurlarýný meziyet sayar yaþar,
Ýnsan herþeyi bilir, bilmediðini bilmez.
Enerjide, kandillik hýzda, topal karýnca,
Evreni düþününce bilim, yolun baþýnda.
Dünya boyutlarýnda bir dileðe varýnca,
Ýnsan zafer sarhoþu; ilk nirengi taþýnda.
Özcan Ýþler
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.