Ey insanoğlu

Ey insanoðlu!
Bir düþün.
Çocukluðunu, gençliðini düþün mesela.
Kim bilir, çocukken ne kadar mutluydun sen.
Sorumluluk, yoktu.
Çalýþmak yok ekmek aþ derdin yoktu.
En önemlisi, ise!
Çoluk çocuk derdin, hiç yoktu.
Mesela
Ne güzeldi kim bilir, deðil ‘mi senin o günlerin.

xx

Ya, þimdi!
Omzunda, kim bilir dünyanýn ne derdi vardýr.
Sorumluluðun, vardýr.
Taþýyabilirsen taþý sen, sýrtýndaki o kamburu.
Öl, öl diril gayrý sen, hayatýn yükü altýnda.
Olmuþsundur yýllar sonra, benim gibi zaman yorgunu.
Deðil’ mi insanoðlu?

xx

Ey; insanoðlu
Düþündün’ mü bunlarý gerçekten sen.
Hele þu ömrünün son baharýna sað salim yetiþebildin mi?
Hasta mý oldun, çoluk çocuk kavgasý mý yaptýn.
Geldin’ mi, benim gibi son yýllarýna.
Geldin ise ne mutlu.
Hazanýnda, þu zamanýn!
Yok..
Hala bocalýyorsan, senin de vay haline
Vay….
Bitmiþtir senin için de hayat çünkü
Bitmiþtir yalan söyleme.

Seni bilmem amma ben çok düþündüm.
Hala’ da düþünürüm.
En çok’ da neyi bilir’ misin?
Ben memleketimin bu günkü, halini düþünürüm.
Peki, çýkýþ noktasý buldun’ mu dersen.
Neredeeee,
Baktým, çýkýþým yok.
Koyverdim kendimi, yaðan yaðmura akan sele
Zamanýn akýþýna koy verdim ben.

xx


3 Temmuz 19
Ahmet Yüksel Þanlý er

Sosyal Medyada Paylaşın: