Pencereden Bir Şiir Girdi İçeri

Gecenin sessizliðinde,
Araladým çalýþma odamýn kapýsýný.
Benim odam sen kokar, bilmezsin.
Çevirdim bütün sayfalarý, her þiirde senin adýn geçer.
Kýt’alar canlanýr kalemimle,
ellerimle iþlediðim her bir mürekkep zerresi seni betimler.
Açtým kalbimin kapýsýný ardýna kadar.
Girdin bi kere içeri kurtuluþ yok artýk.
Bu savaþ ikimizin, bu savaþ bizim.
Onca þehir gezdim, henüz seni anlatacak bir güzellik göremedim.
Üzerine düþeni yap,
Kalbimin penceresini kapat.
Ýçeri soðuk girmesin,
Burasý çýkmaz sokak.
Sonbaharda tanýdým seni,
Soðuklarýn arasýndan çekip aldýn beni.
Ellerinde bir sýcaklýk, yüreðinde bir güzellik, dünya ne kadar da mavi seninle.
Buyur gel þiir demledim yine,
Ýçmez miyiz karþýlýklý birlikte.
Þiirin içinde koþup,
Atmaz mýyýz kendimizi bir bahçeye.
Gülüþün hecelere kadar girmiþtir.
Çýkmaz onca þiirin, sokaðýn içinden.
sen diyorum sen.
Uyandýran bütün þiirleri mezarýndan.
Ben desen,
geceler bana kefen.
Dedim ya,
sadece sen.
Ömrümce koklayamadýðým belki de bir daha yüzünü bile göremeyecek olduðum sen.
Seni saklarým odamýn her bir köþesinde. Seni koyarým þiirin her bir dizesine.
Sana saklarým onca þiiri, en çok sen yakýþýyorsun diye.
Hatýrýna yazdýðým son cümlede,
hatýralarýn yeter.
Sosyal Medyada Paylaşın: