SIĞINAK

Yorgundun bana geldiðinde.
Yanlýþ sevdalarda fazla vakit kaybettim, dedin.
Bu yüzden miydi, dudaklarýndaki sayýsýz iz;
gözlerindeki bu yabancý bakýþlar?

“Seni soldurana dek koklamýþlar.”dedim.
Sustun.
Yorulduðun için mi
yoksa
yaþanacak bir yanlýþ kalmadýðý için mi buradasýn?

Yorgunsan dinlenip gitmek için,
yaþanacak yanlýþýn kalmadýysa
bir doðruyu yaþamak için buradasýn.
Acaba hangi dört yanlýþýn bir araya gelip de
bu bir doðruyu yok edecek?

Uzanabilirsin, dedim.
Hayatýný özetleyen vücudunu kýrýk bir gururla serdin divana.
Ýçinde benim olmadýðým nice aný vardý bu serilmiþ vücutta.
Belki þimdi,
sen de bir aným olursun diyen gözlerinden kaçtým.

“Gel”dedin.
Aklýmdan geçenleri bu tek heceye nasýl sýðdýrdýn þaþtým.
Kuru bir inatla:
Dar zamanlarýn için bir sýðýnak olamam sana, dedim.
Sustun.
Gel diyen sesinle beraber havalanan kuþlarýn
birden yüreðine sindiðini gördüm.
Ýhtiyar yüreðinden bir çýðlýk yükseldi:
Görebileceðim bir bahar daha var mý?
O an anladým,
insanýn aþka olan doyumsuzluðunu.

Seni boynundan öperken
sadece öpüþ koktuðunu anladým teninin.
Saçlarýn,
o,sarýsýný hiç sevemediðim saçlarýn
uzundu, güzeldi, okþadým.
Güzel olduðunu bildiðim,
ama tadýný bir türlü alamadýðým bir yemek gibiydin.
Doymuþ gibi yapýp sofradan kalktým.

Sordun:
Yalnýzlýða nasýl katlanýyorsun?
Sustum.
Gözlerini gözlerimden içeri uzattýn.
Telaþla:
Ona katlanmýyorum,
onu yaþýyorum, dedim.

Ama sen,
içime uzattýðýn bakýþlarýnla
yalnýzlýðýmýn ortasýndaki “sen”i bulup çýkardýn.
Gözyaþlarýnýn tuzunu, yüreðimdeki onmaz yaralarýma basýp
ayaklanmýþ tüm acýlarýmý susturdun.
Masumiyetini annesinin koynuna uzatan bir çocuk gibi
beni sana iliþtirdim.

Sýrlarý dökülmüþ bir aynaydým sabah.
Ne beni sana, ne seni bana yansýtan.
Tuzparça oldum gidiþinle.
Bir daha sokulursan yalnýzlýðýma
kanatýr kýrýklarým seni de...

Sosyal Medyada Paylaşın: