Gecenin soðuk rüzgarlarý esmekten usanmýyordu Pencerenin buðusuna týklayýp duruyordu Her gün konuþuyordum gizlice, bilmiyorlardý Sesim kendi içimde beni boðuyordu
Kendimi görmesem de yeterdi bu apaçýk da Kahverengi topraðýna gömebilirdim gözlerimi Sonrasýnda kulaklarýmý, parmaklarýmý Sesimi de susturabilirdim mücadelemde
Belki en büyüm zararým kendime olurdu Vuramazdým düþüncelerimi halicin zincirlerine Kuþatýlmam kolay olurdu böylelikle Bir deðil bin düþünce ordusuyla En büyük galibiyetim maðlubiyet sayýlýrdý
Þimdi mi söylesek o bilinmeyenleri? Daha ne kadar erteleyebiliriz düþlerimizi? Ya en baþýndan belliyse kaybediþimiz? Alýþtýysak bir kere ve yetindiysek eksikliðimizle?
Sosyal Medyada Paylaşın:
Murat Doğan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.