Sensiz Bu Şehir Ölüdür

Sensiz bu þehir ölüdür,
Yitirilmiþtir son savaþ,
Ve pay edilmiþtir ganimet,
Payýmýza uçurum düþmüþtür.


Dikenli t’ellerle örülmüþ çitler, çizilmiþ sýnýrlar.
Sýðmamýþýz bir sevdanýn kovuðuna,
Yaðmurlar yaðmýþ üzerimize,nisan akþamlarýnda,
Boðazýmýza kadar kana batmýþýz.


Sensiz bu þehir ölüdür.
Çünkü çürüttüler soyumuzu,
Çoluk çocuk demeden,içtiler güneþimizi
Sütten kestiler kundaktaki bebeðimizi,
Kilit vurdular dilimize.


Ç’aðladýk bizde bir hayli zaman,
Baþýmýzý gömüp avuçlarýmýza,
Dinledik rüzgarý,nehirler kýrmýzý aktý,
Gök mavi aðladý,ben sustum, sen gelmedin.


Sensiz bu þehir ölüdür,
Çünkü unuttum annemin o narin sesini,
Babamýn hüzünlü bakýþlarýný,
Ve unuttum kaçak çayýn kokusunu,tütünü.


Sonbahar dökülüyor avuçlarýma,
Ve flu bir sýzý,çörekleniyor b’aðrýmda.
Sus diyorum ulan sus,
Ýçimden taþan o çocuða,
Dönemeçler geçiyor,
Ve baygýnlýk hissi veren sesinin,
Özleminden düþüyorum.


Belki ’eylüle isyan’
Belki karaktersiz bir diz çöküþ bu.
Sunulurken kaným ab-ý þerbet niyetine,
Namert iniltilerinden sana taþýyorum.


’sus’ diyorsun,içimde kan kaybeden çocuða.
Gösterme acýlarýný kimseye,
Güçlü ol diyorsun,
Sensiz bu þehir ölüdür
Ve ben ’enkaz’ yýðýnýyým.
Soðuk ve yýkýk duvarlara yaslayýp,
Çürük sýrtýmý,seni bekliyorum.
Tez gel bir þehir ölüyor.

Sosyal Medyada Paylaşın: