BANA SUSMAK DÜŞER

BANA SUSMAK DÜÞER
Solarken ömrüm, yavaþ yavaþ,
Bir yorgun kalp hýçkýrýyor sol yanýmda,
Hangi cesaret saklar beni kollarýnda,
Ve hangi deniz boðar gövdemi bilinmez.
Bir yalnýzlýk düþüyor, gecenin siyahýna,
Ruhumda aðlayan bir nehir,
Küçülüyor git gide vefanýn týrnaklarý,
Ve büyüyor içimde duru bir yalnýzlýk,
Demlenirken çöllerin sýcaðýnda,
Her günün vedasý düþüyor yollarýma,
Saðýrlaþmýþ bir insanlýk,
Özgürce uzamýþ bir kavak tutuyor ellerimden.
Yine akýyor damarlarýmdan hüzünlerin en zalimi,
Kurt yalnýzlýðý düþüyor bedenime,
Heyhat!yenilmiþliðim yaþým kadar,
Taþlara yazýyorum bilesin içimden geçen þarkýyý,
Düþüyor gözlerime griden bir bulut,
Rüyâlarýmda geziniyor çocukluðumun saftirik halleri,
Bak yine geçiyor seyre daldýðým saatlerim,
Nereye baksam serseri bir yalnýzlýk,
Hiç ihtimâl vermediðim duygulara mübtelâyým þimdi.
Tabiat kendi akýþýnda bir çýðlýk,
Güllerin rengimi soldu ne?
Nedir bu bendeki dalgýnlýk?
Sol yaným saatini bekler,
Kör yaným ,meçhula giden bir kayýk,
Ah neyleyim!...Þimdi bana susmak
Rüzðara esmek düþer,
Söyleyin artýk uçuþan martýlar,
Yaþamak için daha kaç günüm var?
ZEHRA YÜCEL( 2.5.2019)




Sosyal Medyada Paylaşın: