Sarmaşık

Ben bir savaþtayým halim pek mi?
Etraf toz duman göz ayýrt eder mi?
Kuþ dahi uçmayan yere bahar gelir mi?
Ýlerlesem doðruca bir umutla, ümit… Düþmez mi?
Neylesem halen durmaz felaket kesilmez mi?

Þikayetimden gittim oturdum bir kafeye
O anda nidalarým boðuldu birden sükunete
Zira orda birini gördüm pek latif hemde
Zülüf dökülmüþ yüze… tebessümü gül bahçelerinde

Irmakta yýkanan zarif bedenini örter berraklýðýyla
O saflýðý, berraklýðý süzmek yetmez gözleri yormaya
Aþýðým topraðýn zehrini emen sarmaþýða
Bir baþkasýna sarýlsa zehirleyecek hüsranla
Yaptýklarýyla nam salan bir yeþil dünyamda

Ýþte o dünyamda sarmaþýk bana sarýldý
Bendimde o sarmaþýk misali kökler saldý
Durmaz felaketler bende felaket yaratmýþtý
O güzele dokunsam sarmaþýk onuda sararmýydý?

Bu sefer hayal dahi kandýrmayan bir süstü
Geceleri giderken yaðan meçhul korkulara küstü
Korku katýlýr sarmaþýk gücüne kýlardý güçlü
Edemedi artýk kabul korkularý zira onlar hürdü
Hür kýlansa aþk-ý sarmýþ mütemadiyen bir örtü
Zehr yerine aþk salan sarmaþýk haline bürünüldü
Sosyal Medyada Paylaşın: