Ne þu gönül uslandý,ne sevgiye yaslandý;
Acý çekerken insan,yürek yine arslandý...
Gönlümüze düþerken,sevginin damlalarý;
Geçip gitmiþti onlar,býrak artýk gamlarý...
Bulutlara bakýp da,yazdýðýn þiir’lerin;
Haberi olmamýþtý,giden sevgililerin...
Aðladýðýn geceler,gözyaþýný saklama;
Dilindedir heceler,derdine dert ekleme...
Bir dere kenarýnda,ayaðýna deðsin su;
Kalbin bekliyorsa da,iþte sevdiðim de bu...
Ellerindi sevgiyi,tutmak için yarýþan;
Boþ kalýnca üzülüp,aklý biraz karýþan...
Gönüle düþen yâr’lar,bu gün belki mutlular;
Piþmanlýklarý vardýr,belki yüreklerde kar...
Bu gün kimi sevdiysek,piþmanlýðýmýz yoktur;
Alnýmýza yazýlan,her daim Rabb’den haktýr...
Sevgi içimi ýsýt,titremesin yüreðim;
Eriyip gitsem bile,diyeceðim sevgilim...
O da seni seviyor,mutluluk gözlerinde;
Kaybolup da gidecek,ruhun dehlizlerinde...
AHMET ZEYTÝNCÝ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.