müsaade etseydin, yýldýz çizecektim karanlýða
o vakit gecen olacaktým
zift kokan yalnýzlýðýna
acýný pay etseydin eðer,
gözlerine yaþ yükleyip yol etmeyecektim
dönülmez ufuklara..
giderken,
iþaret býrakmasaydý parmaðýn,
kalem diye kaðýda
noktalar uzamayacaktý böyle
ya da kuyruk takmazdým
virgül niyetine
þimdi kimse harflerin ucundan tutup sökemiyor
bakýþýndaki lehçeyle
hem kim sevecek olsa, g’eceye bürünüyor hemen
kaldýðým yerden baþlýyorum yýldýz çizmeye
ve seni seviyorum’ derken
seni sever gibi sevemiyorum
çünkü gözlerimde yýldýz olup kayýyorsun o an
ve her ne hikmetse
kuyruðundan yakalýyor
g’özüme dimdik bakan..
ne vakit yerden göðe kadar uzansa hak
gölge olup,
batýla düþse
yolumun üstünde kuyu kazýyor umut
pembe küreðiyle
kiminde ay çekimi
kiminde yay
ki düþsün de görsün
neyse..
vaktim olsaydý þiir yazardým
saçýnýn her teline
parmaklarým kalem
yazma’nýn altýnda aþk ile
kafayý yerken
yaþamak diyorum
bir beden fazla geliyor ölüme
üstelik düþ manzaralý mezara nazýrken gözlerin
gölgeni çekemiyorum gerçeðe..