DİKENLİ TEL

Nasýl yaralanmýþým hiç farkýnda deðilim
Karanlýktan ýþýða kutlu bir çýkýþ var ya
Halden hale düþürür kötü ise eðilim
Yüreðime saplanan o mahmur bakýþ var ya

Dost dedim hançerlendim, düþman dedim vuruldum
Yarýnlarý çalýnmýþ yorgun bir kulum sanki
Bazen kimse görmedi deli aktým duruldum
Hayatýn girdabýnda çýkýþsýz yolum sanki

Bazen kýzýl goncaydým bazen de bir yasemen
Ne bir sevenim vardý ne de el uzataným
Etrafýmda pervane , ne çokmuþ kaným emen!
Silinmiþ lügatýmdan aþka dair her taným

Günü geldi anladým yalnýz aðlarmýþ insan
Baþ baþa veremezsen taþ kalkmazmýþ yerinden
Bahtýndaki karayý þansa baðlarmýþ insan
Gönüldeki yaralar hep sýzlarmýþ derinden

Haykýrsam tüm gücümle acep kim duyar beni
Yoksa bütün duvarlar üstüme mi yýkýlýr
Kim severse diyeyim ‘’ sevmiþsen uyar beni’’
Ýnsan candan sevmiþse yârden nasýl býkýlýr

Yaþam denen oyun da kural baþtan yazýlýr
Gül sanarak dikene sarýlýrsýn çaresiz
Bazen de iyilere hiç gereksiz kýzýlýr
Yol yürünmez unutma, kalmýþsan merhalesiz

Ya gel benimle yürü, sök at tüm engelleri
Ya da diren her þeye , dönme çýktýðýn yoldan
Dostelinin dilinden alýver dön, gelleri
Asla medet bekleme , sevmekten aciz kuldan








Sosyal Medyada Paylaşın: