Umutsuzluðun pençesinde Yýrtýlýrcasýna hançerem Anlatabilmek için kendimi Haykýrdým avaz avaz Hüznümün þiddetinden güneþ soldu Gün karardý aniden Yer, gök merakla nazar ederken halime Börtü böcek koþuþtu Endiþe ile yuvalarýndan dýþarý Çiçekler boynu bükük Kelebekler titrek Kuþlar baþkaca diyarlara Uçup gittiler telaþla Bulutlar sel olup dökülürken Ruhumun yamaçlarýndan aþaðý Daðý taþý inletti de sesim Bir tek sen duyamadýn…
Sustum sonra... Sustum ölüm sessizliðinde Ben, yoksunluðun dehlizlerinde Yitip giderken biteviye Sen, þiþkin egonun kollarýnda Kendine has doðrularýn peþinde Burnunun ucundan hayata bakmaya Hiç doyamadýn…
Israrla, inatla maddeye tahvil ederek Mana fukarasýna dönüþtürdüðün bu hale Bir son vermek isteðini yarattýn en sonunda Kýrýp dökerek yüreðimi Çekip aldým sendeki beni Yetmedi... Vazgeçtim bendeki senden
Canhýraþ anlattým da Anlatamadým derdimi sana Duydun da belki sesimi Lakin.. Özlemlerimi... Hasletlerimi... Asla anlayamadýn…
17.04.2019
[
Sosyal Medyada Paylaşın:
AYDINK Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.