YABANCI

Karanlýk sokaklarda, sessizce yürüyorken,
Karþýmda belirmiþti, apansýz bir yabancý,
Korkak adýmlarýmla ayaðýmý sürüyorken,
Canýmý yakýyordu, yüreðimdeki sancý,
Yoluma çýkýverdi, ummadýðým anda hancý.



Daha iyice tanýmadan onu döktüm içimi,
Anlatýp duruyordum, var olmayan hiçimi,
Farkýnda olmadan özgüveni vermiþti,
Döküldükçe sözler geçmiþi öne sermiþti.
Sanki kelimelerim uç noktaya ermiþti.


Gözünü kaçýrarak yüzüme bakýyordu,
Çekingen hallerimle, dizlerim titriyordu,
Derdimi dinledikçe kafaya takýyordu,
Saat geç olsa bile, yanýmdan gitmiyordu.
Benim ise sözlerim dökülüp bitmiyordu.


Belkide kaderdi, onu karþýma çýkaran,
Sýcacýk þefkatiydi, yaralarýmý saran,
Belkide kesiþen yoldu, üzerine varan,
Dilimi çözdürdü, sabah güne kavuþurken.
Öyle rahatladým ki yanýndan savuþurken.


Ýçimde toplanan, gam keder birden daðýldý,
Bir ýþýk belirdi, hüzünlü bakan gözlerle,
Yeni doðan günüm, beni umuda çaðýrdý,
Artýk kendimi buldum güvendiðim özlerle,
Veda etme dedi yabancý,emin sözlerle.


Nesrin Önem
Tekirdað
Sosyal Medyada Paylaşın: