Yine de yoruluyor insan. yürüyüp hiçbir yere varamamaktan. Sürekli ayna dibinde bir mumla konuþmaktan.
yine de sevebiliyor insan. gövdesinin gölgesi vurunca denize, hatýrlýyor, bir zamanlar çok sevildiðini
Ve ne kadar yorulup sevsekte. dolaba saklanmýþ naftalin kokulu kýyafetler arasýnda unutulup gidiyoruz. Bir elinin arþa uzandýðýný bir elinin ise en dipte bir yerlere saplandýðýný düþün. bizde siliniyoruz artýk insan haritasýndan...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Rukiye toprak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.