Yapayalnýz bir kadýn, Bir sonbahar Akþamýna düþtü. Bir park köþesinde Bakýþlarý dalgýn, Hülyalýydý. Ýri gözleri hüzün kokuyordu.
Çýnar aðaçlarýna Takýldý gözleri. Kim bilir Kim bilir kaç vakit, Kaç zaman Öylece ayakta, Bekçiydiler geceye Ve sabaha.
Sonra, Ýndirdi gözlerini Kadýn bir süre; Yerdeki yapraklarý seyretti Derin derin... Ha aðladý ha aðlayacak, Bir dolu bulut geçer gibi yüzünden Çattý biraz kaþlarýný. Belli ki tutuyordu gözyaþlarýný… Baþýný göðe çevirdi, Sanki Delip geçiyordu bakýþlarý Elinden tutmayan geceyi.
Mahzundu, Omuzlarýna çöktü Bitmeyen yalnýzlýðý, Bir þeyler mýrýldandý Kýrýk bir kalp ile Dua edercesine. Salýverdi gözyaþlarýný… Ne fark ederdi aðlasa! Nasýl olsa Silecekti yine Gözyaþlarýný yalnýzlýðý! Sarýldý birden kendi bedenine Yalnýzlýktan üþürcesine. Kalktý bank köþesinden, Rüzgâr savurdu saçlarýný Bir de ten kokusunu.
Kadýn uzaklaþýp giderken Sanki meçhule doðru, Geride bir mendil kaldý; Üstünde isim yazýlýydý.
Kadýn dönmedi geri Almadý mendilini...
Fatma Çiçek (3)
Sosyal Medyada Paylaşın:
Fatma Çiçek Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.