Bir çýnar aðacýnýn Dev gövdesine Yapýþýrcasýna gizlenmiþ, Tutuyordu nefesini.
Issýz parka Ýyice çökmüþtü, Akþamýn karanlýðý.
Hafiften bir rüzgâr Savuruyordu dallarý.
Sanki Çýnar aðaçlarý, Uzatýp baþlarýný Öpecek gibiydiler bulutlarý. Heybetleri koca parka yayýlmýþ, Tarih kokuyordu.
Nice insanlar gelip geçmiþ, Kaç insan gölgelenmiþti Koca çýnar dallarý altýnda. Kim bilir, Asýrlar boyu Nelere þahit olup Sükût etmiþlerdi, Issiz parkta Dev çýnar aðaçlarý.
Avucunun içinde Sýmsýký tuttuðu mendili kokladý. Sanki Kadýnýnýn kokusu Hiç çýkmamýþtý mendilden.
Aðlýyordu adam. Umutsuz caresizlik icinde
Yerdeki kýrýlmýþ dallar, Sararmýþ yapraklar, Biraz daha hüzün kattý yüreðine Bu sonbahar akþamýnda.
Kaç sene geçmiþti Sevdiði kadýndan ayrýlalý? Hiç hesap etmemiþti… Yaralý yüreðiyle, Her günü Bin yýl gibi yaþamamýþ mýydý onsuz?
Oysa Az ilerisinde, Tek baþýna Bir bank köþesinde, Üzgün, düþünceli Oturuyordu sevdiði kadýn.
Bir süre daha Gizlice seyretti onu.
Adam, “Ahh” dedi “sevdigim ahh! Bir bilsen Ne çok özledim seni. Keþke Söyleyebilsem yine Sana olan sevgimi.
Koþup “Buradayým, Halâ seni seviyorum” Dememek için, Zor tutuyordu kendini.
Kadýn, Her sene ayný saatte Bu parka gelir, Saatlerce oturup giderdi.
Adam, Sanki sözleþmiþ gibi Ayný saatlerde gelir, Gizlice kadýný seyrederdi.
Kadýn Uzaklaþýp giderken, Adam “Gitme! Gitme!” diye fýsýldardý.
Kadýn duyardý, Görürdü aslýnda; Dönmezdi, Gururu el vermezdi.
Kadýn Mýrýldanýrdý giderken. “Sevdiceðim, Yýllar sonra bile Unutamadýðým adam. Onca ilim irfan bildin, Bir benim yüreðimi göremedin. Dönemem asla geri. Sana hatýra býraktým Üstünde adýn yazan mendilimi.”
Fatma cicek (4)
Sosyal Medyada Paylaşın:
Fatma Çiçek Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.