Seni sevmeyen yoktur be Ýzmir’im,
Sen canýmýn içi, sen gözümün bebeðisin
Sen benim ilk ve son sevgilimsin
Senden ayrýldýðým zamanlarda,
Bir burukluk, bir korku sarýyor her yerimi,
Geriye dönememek, seni yeniden görememek korkusu.
Her köþende, her semtinde bir aným saklý,
Ne yolu düþenler, ne sonradan göçenler,
Anlayamaz senin kýymetini...
Senin eline doðmamýþlar,
Senin havaný solumamýþlar ki.
Senin suyunla yýkanmamýþlar,
Topraðýna ayak basmamýþlar,
Ne yazýnýn, ne kýþýnýn, ne de baharýnýn tadýna varmýþlar.
Sen vazgeçilmezsin Ýzmir,
Boþuna dememiþler sana Ege’nin incisi,
Gönüllerin birincisi.
Her yerinle özel, her þeyinle güzelsin.
Ýçim sende huzurlu, gelecekten umutlu,
Çünkü sende sevdim onu.
Karþýyaka’ da gözleri, Bostanlý ’da elleri,
Hele Kordon’da gülüþü gizli.
Alsancak’tan vapurla dönerdik,
Gün batýmýnda yakamozlarý izler,
Birbirimize aþk þarkýlarý söylerdik.
Artýk sevdiðimde yok Ýzmir...
Mazide kaldý yaþananlar,
Onun boþluðunu seninle kapatýyorum,
Sen sevilesi þehrimsin benim,
Herþeyimin ilkini ve sonunu sende yaþadým.
Sensin benim tek göz aðrým,
Sen anam, sen babam, sen yarimsin ÝZMÝR’im...
Leyla ATÝK 1-Mayýs-1996 ÝZMÝR
Bu þiirin her hakký saklýdýr...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.