gözlerin aynamdý
yüzümü uyuttuðum
söz vermiþtin elime
tutmayý unuttuðun..
aramýzda uzayýp giden k’aðýtlara
harflerle örülü kale’m
düþer mi sandýn
ay,
güne çiçeklenirken
mevsim mayýslanýyor þimdi duvar çürüten takvimde
ömrümün iki bin bilmem kaçýncý tarihinde
gölgesini kokulu silgiyle silen her çocuk gibi
kanmýþlýðým üstüne
mutluluk çiz
pastel ellerinle..
bak;
nisanlýðýný’ giymedi diye gök yüzü
renklerin arasý açýldý
yer kurak,
aþk ýrak þimdi
aðlak bir limanýn dilinde kurumaya yüz tutarken ayrýlýk türküsü
deniz yýldýzlarýný göðe serper
umudun yosun elleri
gel,
boþ beþikte sallanýrken ecel
dümeni kýrsýn özlem
kaþlarým sahil oyalýyor bakýþýna
gözlerin,
ömre bedel..