bile bile

çocuk gibiydim uzaklýðýna
ve seni her gördüðüm an
yeniden doðmadým




ellerim hiç titremedi
açý ile yanan içim olmadý
günleri zamana boðmadým hiç




düþünüp tutunarak ek silmedim
hiç bir ayrýlýk göremedim yokluða dair
hatta gülerken sevilmedim hiç




yalnýzdým bilerek ölmek istemedim
nedensiz þüphelerde uykuyu aramakla bölmedim
kendime hiç bir zaman yemin etmedim



boþ yollarda gözlerim hiç yanmadý
renksiz ilk baharlarým hatta yazýmýn kýþý olmadý hiç
yorgunluk denen hazzý yaþamadým



ruhumda açtýðýn senleri doldurmadým
hiç bir kimse acýmadý bana
aðlaklý serzeniþlerimde olmadý




ben güldüm halada gülüyorum
vakitsiz açan yaðmurlar gibi
ne nisanda nede eylülde yaþadým




deri gergin rüyalarým vardý
düþlerle oynayan çocukça aklým
ve bilmezliðe yetemeyen beynim




bu yüreðim hala nefes alýyorsa
yaþamak bana göre deðil
durgun su gibi dinlenmek lazým



bir kuþ gibi uçamadan süzülmek
güneþ gibi doðru gölgelerde batmak
göllerin kýyýlarýnda çýplak ayakla yürümek




bir nehir kýyýsýnda ormaný okumak
çöllerin ortasýnda suyu koklamak
insanlarýn aralarýnda ayrý kalmak lazým...




ve
seni hiç özlemedim
hatta umursamýyorum


bile bile


-


Sevmek de yok artýk,
Sevmek yok artýk
Hiç kimseyi!

Sosyal Medyada Paylaşın: