haritalarda çoðalan bir ömürdü çocukluðun
çileli ayak izlerini henüz bilmiyordu toprak
sultan küpesi açýyordu annemizin saçlarýnda
kulaðýmýzda baba sesi mektuplar
kurulan sofralar mýydý çocukluðumuz mu yetim kalan
zaðnos deresi taþýrdý umutlarýmýzý horozlu þeker zamanlarý
mektuplara çizili ellerimiz büyüdü, uzadý yollarý kalekapý’dan
her bayram baba yokluðunda annemizdi saçlarýmýzý tarayan
bedenimizden büyük olsa da dünya umutlarýmýz vardý
karanfiller açtý odalarýmýzda birer birer serpildik
evimizin terasýndan baktýk martýlara bir zaman
çocuksu umutlar kondurup annemizin saçlarýna
elinden tuttuk babamýzýn ürkek bir uzaklýkla
oyuncaklarý elinden alýnmýþ çocuklar gibiydik
bir kýz kardeþ sýcaklýðýnda yalnýz kaldýk kendimize
ellerimiz toprak kokarken nar çiçekleri açardý yüreðimizde
kapý ardýna süpürdük çaresizliði dereler kurudu köyümüzde
yüreðimizi çalan esmer gölgeler anne acýsý
dökülen saçlarýmýzla topluyoruz rüzgarlarý
çocuklara, torunlara gönderiyor bizi eþlerimiz
söyle hayat ‘sen benden ne bilirsin ki’
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.