Kapı

Ýçinde ne olduðunu bilmeden
Kýrýlan omurga kemiklerimden duydum sesimi.
Her sayfa beyaz bir kapýya açýlmýyor.
Bazen acýnýn da rengini merak edip soruyorsun geçmiþe.
Alnýný uzatýp sarktýðýn bütün kapýlar
Ve geçtiðin bütün yollar geri dönüþü olmayan bir hücreye çýkýyor olsada.
Kalbinde sakladýðým anýlarý kaldýramýyorsun içi boþ bir sandýða..
Sanýyorsun ki ; dokunsam yakýnlaþacak uzaklar.
Birazdan meyvesini kopartýp yediðim kiraz aðaçlarý,
Çocukluðumun ellerinden tutup koþacak.
Bir iki üç diyecek birileri.
Birileri hala gülüp geçecek acýyan yanlarýmýza.
Yaralarýn üstüne basýp gidenler olacak.
Bir yanýmýz hep eksikliðin getirdiði hatalarla yoðrulurken,
Diðer yanýmýz hep fazladan dokunacak hayata.
Kayýp gidecek takvim yapraklarý.
Kendi yüzümden bilirim
Hüznün adýný.
Þimdi kime anlatýrsan anlat!
Hiç kimse olduðum gibi tanýmak istemiyor beni...

Özge Özgen
Sosyal Medyada Paylaşın: