Yarým kalan birçok anýyý sýðdýrdýðým oldu kendi hikâyeme. Cümlelerin bir yanýný oyarken, Diðer tarafýmý bom boþ bir kapýya araladým içerden. Yalnýzlýðýn kahraman olduðu geceler þahit! Ellerimle kiraz lekeli o günlerimi arýyorum her düþtüðümde. Dizlerimde izi kalan yara berelerin haricinde, Kaburga kemiklerimin döküntülerini topluyorum arka bahçeden. Yutkunurken damarýmdan gelen ses yaðmurun sesi deðil anne! Yýldýz hiç deðil .. Saðýr bir kalabalýðýn koynundan kalkýp, Olmayan bir umudu duyurduðum oluyor bazen. Dil’in de þah damarýna deðdiðini öðrenmiþ oluyorum böylelikle.. Þimdi her kim topal ayaðýyla basýp geçiyorsa üzerimden, Secdeye deðen göðsümle ibadet ediyorum çekip gidenlere.
Bak! Ay’ýn içini açmýþ bir fesleðen üþüyor düþümde.
Gel sevdiðim!
Kokusu senin olsun, Gölgesi benim...
Özge Özgen
Sosyal Medyada Paylaşın:
Özge Özgen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.