kendimden kalkýp yola çýktýðým bir gün aklýmýn yönü belirsiz bir yol gibi pençesinden ayrýþmak istediðim yýðýnla cümle ve þakaðýmda terlemiþ at nallarý büyürken gözlerim kendinden geçip pencereye kilitlenirdi aylardan son gün
bir odanýn içinde kendine mahkum ruhum dolaþtýkça tavandan asýlýrdý yüzün tavandan aþaðý sarkan hastalýklý bir düþ halinde kirli bir perde gibi örtünürdü üzerime kapý deliðinde çýldýrmýþ çelikten anahtar masa baþýnda titreyen telefondaki haber çekmecede bir yýðýn birikmiþ son kýþ notlarým kelimeleri doðramak isteyen makas içimden geceye doðru saplanan zaman dur durak bilmeden gelip geçerdi iþte içimin en sancýlý yanýndan
kudurdukça azgýnlaþýr içimde bir þey senden bizden adýný bilmediðim her þey
my
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mehtap Yıldız Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.