YETİM OLMAYI BEN DİLEMEDİM...

Küskünlüðümü baðýþla, Tanrým:
Yetemediðim daðlarda uluyan kurtlara
Ýsyanýmý da.
Ne ketum varlýðým ne de yalaným var:
Aþkýn asasýnda tutuþan yüreðim kadarým:
Azýcýk yorgun ve küskün ama kendine;
Yoldan çýkmayan bir külfet olsa da alnýmýn teri
Haysiyetle yaþadýðým kadar kefilim kendime.

Öðüt veren kýstaslarda
Ezilip büzülmeden hayatýn meþakkatli yollarýnda
Ne bir övünç vesilesi varlýðým
Ne de acýlarýmý tuza b/andýðým.
Þimdi kopacak kýyameti, sonlandýrmadan zaman
Korktuðum elbette koca bir yalan
Ve manifestosu baðýþýklýk sistemimde
Çöken dirayetimin de tutarken yasýný
Þafaðýn al’ýnda ve caným bayraðýmýn
Muteber bir ölü olmak elbette kaçýnýlmaz
Ve onanmaz yürekte feri sönen umudun da
Düþmezken yakasýndan her niyazýmýn
Açýk ara farkla geride kaldým ben, Tanrým.

Ne m/eziyetlerim
Ne de ergen coþkum
Fazlasýyla hüzünbaz bir kelamla
Ar bildiðim tüm doðrularým.
Yanýlgýya düþen pervazýnda
Ýçimi boðan o deli poyrazýn tutuklusuyum
Ve aþkýn ve hicabýn.
Tümseklerde düþkün yetilerim
Yetim olmayý asla ben dilemedim.


Sosyal Medyada Paylaşın: