Yokluğuna gidiyorum...

güpegündüz
park kanepesinde
yaðmur ýslaðý serçe
dinliyor dalgalarýn sesini…


sisli elbisesini kuþanan kent
örtmüyor hüzünleri
yeknesak hayatýn kýskacý içinde
örselenmiþ besbelli…


üþüten hayaller süzülüyor göz imbiðinden
rüzgarýn serin elleri ürpertiyor
tarumar ediyor düþleri…


ah!yeþim mavisi mevsimlere
ne kadar uzaðýz þimdi…
göðün ipeksi tenini öptüðümüz
iðde kokulu günler hangi takvimlere sýðar ki!...


þimdi
melun yazgýnýn acýsýný
anason gecelerde avutmaya çalýþýp
anýlarýn enkazýný puslu kentin kapýsýna býrakýyorum


aþkýmýzý esmer servi gölgesine terk edip
yokluðuna gidiyorum...

AA
Sosyal Medyada Paylaşın: