Sustum. Susmam gerekiyordu! Sokaktaki o adam, Hayal misali yürüyordu. Hýzla sokuldum yanýna, Ama konuþmuyordu. Karanlýk çizgiler, Aydýnlýðý bölüyordu.
Ben yürüdükçe, O da hiç durmuyordu. Bir kez olsun dönüp, Yüzüme bakmýyordu. Ýnadýna bir takiple, Tuttum kolundan. Anladým ki karþýmda, Kendi gölgem duruyordu.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Remzi ÖZKAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.