Yemin

Sevgilim,
Bu þiir, sana sana deðil aslýnda.
Gün sonunda denize doðru atýlan sardunyalarý topluyorum
Yüzüm’ün tam ortasýnda yutkunan bir hüzün de duruyor hayat.
Öylece baka kalýyorum ardýma.
Yüzüm,
Yüzümün gölgesini arayan bir mektupda kayboluyor.
Önce çýkar beni diyorum
Sonra topla kendini ekseninde
Çarp bir kenara ..

Elleri kalbine doðru büyüyen bir kaç kadýn geçiyor þuradan.
Bana cenneti kucaklayýp getiren annemin ellerini arýyorum.
çoktandýr süt içmedim yaðmurun rahminden.
Ve çoktandýr kendi içimin kalabalýðýndan korkuyorum.

Aslýnda,
Bu þiiri çýplakken yazdým ben.
Ve bir günah’ýn avucuna gül koyacak kadar üþüdü ellerim.
Say ki ;
Kýrk yerimden edilmiþ bir yemin gibiyim kendime
Ve ben çok eskiyim ,
Çok eksik ..

Bak!
Oruçlu bir kadýný sövüyorlar..

Bu bir kara tahta
Yaz diyor tanrý!

Adýmý bir cam kavanozun içine koyup kapatýyorum .
Þiþmanlasam diyorum.
Çok yesem,
Çok su içsem ..

Kapýyý yüzüme doðru çarpýyor tanrý!

Sabaha kadar çatýrdayan bir kuzine’nin arkasýndan,
Karýncalar’a su taþýyorum can havliyle.
Sanki bütün günahlarýn üzerinde gizli bir cennet bahçesi var da, ben bilmiyorum.
Ve elma tadýnda bir hayatýn kabuklarýný soyuyorum hiç durmadan..

Ortada birþey var
Böyle geriye doðru büyüyen
Sonra küçülen..
Sonra uzayan,
Biten..

Sabaha karþý yüzüne nur inmiþ hiç bir kadýn
Aþk’a inanmaz bayým!
Ama ben inandým.
Bu sayede,
Bilmem kaçýncý cümleden geçti ömrüm.
Kalbimin üstünden hýzla ilerleyen tren raylarýndan devriliyorum geceye.
Öylece, dýþýný güneþe dönmüþ bir kardelenim ben.

Hem, ben uyuyunca göz altlarý mor bir halkaya benziyorum.
Kocaman ve yuvarlak.
Kendime doðru akan bir nehir’in içini açýyorum.
Bir yýðýn karýnca geçiyor ayak izlerimden.
Ve, kýzýl bir yýldýzý doðuruyor ellerime gökyüzü
Tutup, denizi öpüyorum..

Özge Özgen
Sosyal Medyada Paylaşın: