Pas

Paslý bir iðnenin ucunda duruyor kalbim.
Ellerim de yýrtýlmýþ bir kaç mektup.
Solmuþ bir fesleðenin gölgesinde oturdum bekliyorum seni..
Belli ki, orkideler de unutulmuþ.
Halbuki ;
Boþuna bunca yaðmur.
Herþey kederli bir cümlenin aðzýný açýyor sanki.
Gör iþte!
Adýný anarken bir güvercin beyazlýðýndayým.
Ellerim yabancý,
Kalbim , solmuþ bir kýr çiçeðinin içinde ölümü bekliyor.
Kimliðini unutan bir kadýn ne yapar?
Hiç !
Yaðmur cam bir vazoyu alýp yüzüme çarpýyor.
Ben kimsesizliðime küsüyorum en çok.
Bir yol var önünde, iyi düþün.
Beni bana getirecek tek cümlem sensin ..

Özge Özgen
Sosyal Medyada Paylaşın: