HERKESİN HİÇ KİMSESİ...

G/öðün tanýklýðýnda tutuklu bir meltem olma
Özrümü sunuyorum Tanrýya:
Hicazý olmayan yansýmasýnda
Kuþ kondurduðum düþlerimden sarkan
Söz altý torbalarý.

Kaþýkladýðým mevsimi süsledim tarçýn ile:
Ýçimin eþrafýnda yandý gemilerim
Kitap niyetine ýsmarladýðým mevsimi
Göndermeyi unuttu rüzgâr:
Adýmla yettim ben düzene
Adýmladým madem her öðün arasý düþ’ü
Bir kýyýmda ve tek çekimde harcadýlar hayallerimi.

Dengi olmayan bir þiirdim kimi gün
Hüznü öðüten sefil düþ’ün
En kâfir yansýmasaydým
Tahliye ettiðim hangi yaramsa
Sevgiyi kundakladý kimi ne çok kumpasýyla.
Aþký hâkim kýlan tutanaklara
Geçti ismim:
Ne sivriydim ne diþi;
Ne etken ne edilgen
Yarým aðýz severken hayatý
Bir düþ’e düþtü yolum
Zemherilerde uyumayý hep sevmiþtim.
Tarifesi olmayan bir acýyý da sonlandýrdým kendimce;
Düþ sihirbazý yüreðimin en açýk ara farkla
Sevdiði çok mu belliydi sizce?

Unutulduðum kadar unutmadýðým
Sözcükleri damýttým buðday deðirmeninde
Yonttum her sivri düþ’ü
Kýblenin izini sürdüm tüm gücümle.
Tartaklanan hayallerim oyuna geldi
Kerem benzeri gölgeleri hep çaldýlar
Aklýna uydum düþbaz gezegenin
Savurdum savrulduðuma inat
Savundum tüm gizemi
Aklýma biat bir bir öðürdüm tutsak kelimeleri
Sildi süpürdü ahkâmlar
Kalan son kýrýntýlarý.

Yenik düþtüðümün izini süren
Sakil gölgemle oturup hoþbeþ edenler de olmadý:
Olmadýk gezegenlerde çadýr kurmuþtum
Aklýmý satýp gönlümü uyuþturmuþtum bir þiir vakti.
Hezeyan nöbetlerine merhem oldu her bir hece;
Hecelediðim deðil kekelediðim nasýl da belliydi
Aþk dilinde bir mýsra olmayý diledim Tanrýdan:
Geri çevirmedi kulunu, son bir þans verdi ezelden.

Kayýtlarýn tümünü sildim
Yeni baþtan hikâyeler uydurdum;
Kýlýðýna girmedim kimsenin
Herkesin hiç kimsesi olmayý hep yeðledim.
Kanadýðým da yalandý kandýðýmda
Serlerimi yýðmýþtým aþkýn gazabýna
Bir de irkildiðim dinginliðe rahmet okurken gece
Esefle yýkadým yüzümü
Terime bandým her bir heceyi
Kanýksadýðým deðildi kardýðým;
Sevilmek idi belki de yerin göðün maruzatý.

Çemberin yayýydým;
Aþkýn da ambarý gönül otaðým;
Sehven sevdiðimi bilmedi hiç kimse.
Nazire eden üç beþ yetimin baþýný okþadým
Tanrýnýn ellerinde çaðladým:
Tüten isi geceye uðurladým
Umurunda olmasa da kimse’nin
Herkesi olmak düþümdü:

Düþündüðüm kadar düþlerim de tek gerçek.
Ah’larý mimleyen hangi beynamaz kestiyse yolumu
Yoldan çýkmak deðildi ki hadise.
Uðurladýðým kadar uðurlanmadýðým
Nazarýnda ömrün zerre hitabýmla
Serildiðim mahzende yattým
Bir batýnda doðan þiirlerimle süzüldüm
Günbegün;
Ýfrata kaçan sevgimi mimlemeseydi keþke hiç kimse.

Sosyal Medyada Paylaşın: