‘’’Çoðalýr insan birbirine sarýldýkça, usanç irinli ekmek içi gibi sardýkça benliðini. Gülün kokusu öper yalnýzlýðýn gecelerini, sevinç pusatsýz bir cenkte asar ansýzýn o ipekten ceketini’’’.. --------
Kimseden sorulmasýn, mesnetsizlerden ‘aman’ dilendiðim Çok uzaklara bakmaktan eskiyen gözlerimdeki izdüþümlerini Ayný bakýþlarýn sýrtýnda kanayan derin aðlamaklý gülüþlerimi Ve keyfe keder duruþmalarýnda nice acýlara yutkunduðumu
Bir düþümün kýrýk kanadýnda gül yetiþtirdim, nurlu bir kuyuda Ýçimde dönüp durdu aþk, kimi üþüdü bedenim, kimi sürüldüm Köprüler kurdum sevgiye, sýrtýmda anamýn dokuduðu kepenek Bahtýma aðýr geldi soyum, seni sevdikçe hayallerime tutundum
Kimi bir sokak çocuðuydum, okþadý gecelerce aþk kirli saçýmý Herkes bilmezdi bayramlarýmý, kara gecelerde urbalara sarýldým Yüreðimde melankolik bir seviydi varlýðýn, zindanlara da týkýldým Hayata dair umutlarýn hanýnda ben, ahir zamanda unutuldum
Selahattin YETGÝN Sosyal Medyada Paylaşın:
Selahattin YETGİN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.