poesia zero

gözlerimi saklýyordum
her gün biraz biraz biraz
fazla fazla kaçýyordum

azcýk azcýk tok sýzýlar la
elim ve yüreðim vicdaný mý kýrýyordu
bu utanç bana yetiyordu



dev korkularýnýn gölgelerinde
siyah geceyi parçaladým
asýl titreyen ruhumu arýyordum


durup durup durup
gözyaþlarýma bakýyordum
dönüp dönüp dönüp





mutlu olduðun anlardaki
gök kuþaðýna bakýyordum
içimden aðýr aðýr aðýr düþler dökülür iken



kendime kendime kendime
kýzýp kýzýp kýzýp
azcýk sevilmek istiyordum


azcýk
bana yeterdi
güle bilirdim


mutlu olabilirdim
ve hep öðle
sanmýþtým


bitmez idi
içinden bana yansýyan
ruhunun binlerce kilometre taþýndan



o soðuk ve küçük
sevgi beni yýllarca büyüte bilirdi
dýþým yaþlý bir adam içim ise çocuktu


seni her sevdiðim gün
ýlýk ýlýk zamanlarda seni biriktirdim
uçup uçup sanki bana geliyordun


güzel bir dünya idin
rengi sadece bende kalan
ve sadece senle yaþlanan


o gün
ölümlü kaldým
yaþayan umutlar la



bel ki iyileþemem
berki zorlaya bilirim
imkansýzlýðý


ama eminim
tek tek senleri temizlediðim gün
ruhum ve kalp bütünlüðüm


kendime kýzmaktan
kendimi küçük görmekten
ve aðlamak yerine aldatýlmanýn hislerini silecek



eski beni gömdüm ben
yeni ben daha iyi ve temiz
deðiþimde deðiþirmiþ


gerçeði gördüm ben
yazýk yazýk oldu
yýllara..

Sosyal Medyada Paylaşın: