Biz asr-ý saâdet dönemine hasýl olamadýk,
Ne topraktan erken kalktýk,ne de topraða geç kaldýk.
Biz aþk nutfesiyiz,sevdaya tutsak pervaneyiz,
Hû dedik,Rabbýn nesefi ile dönmeye baþadýk.
Ýmtihanýmýz bu,ateþte yanmadan kor olamayýz.
Bellidir ki Cemal-i hakký görmek için bu dünyada,
Afet-i devran gerek,yoksa biz üzümden þarabý neyleyek.
Ayândýr,bab-ý esrar her yüze açýlmadý,açýlmazda,
Aþk her kalbe sýðmadý,sýðamaz da,dost neyleyek.
Yürek yazmak istediðinde,el mi,dil mi duracak karþýsýnda?
Düþüreceksin diye kelimelerni,
Korktun utanmaktan,sýktýn diþini,
Bilmedin,bilemedin ihanetini,
Yalnýþ sýnadýn sen dost,cesaretini.
Bizi bilmezler,bu dünyanýn farklý yollarýndan yürüyoruz,
Bu dünyanýn o kadar yolu var ki,hepsine yetiþemiyoruz,
Taþ da atana,gül de uzatana,kalben tebessüm ediyoruz,
Saf,akýlsýz sanýyorlar bizi,ama biz bundan gocunmuyoruz.
Bir daha asla gelemeyeceðimiz bu dünya evine,
Sevgi tohumlarýný ekmektir velhasýl niyetimiz.
Yaprak gibi çürmekten korkma diyoruz,bilenlere,
Sen öyle güzel çiçek aç ki,çürürken bile kokun güzel olsun,
Sonra toprak olsan da,senden bir çiçek daha doðsun.