Yol yorgunu düþlerim... Issýz , derin ve bazen anlamsýz bakar gözlerim... Uçsuz bucaksýz esintilerden geçti bu güçsüz bedenim, Ve nice fýrtýnalara esir edildi bir hiçmiþ gibi üstelik kelimelerim...
Üzülme!
Üzülmelerin en kara kýþýný yaþadý benim mevsimlerimde ki ayak seslerim!..
Alýþýlmýþ olmak mý bu bende ki garip boþluk, Yoksa adýný koyamadýðým bir iç yangýný mý ..bilemem... Boþver iþte sen beni ! Adým meçhule giden bir gözyaþý seli... Tutunma gönlüme , tutma ellerimi, Zira ellerim de gül kurusu bir geçmiþ var Ve halâ kanatýyor dikenleri yüreðime deðen yüreði...
Sosyal Medyada Paylaşın:
SinemOzbayYasar Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.