Duvak

Nasýl bir yorgunluksa bu
Kalbimin içine yükledim büyün sorularý zamanla.
Yazdýðým hiç bir mektup kýyýsýna ulaþmaðý gibi,
Avuçlarým kanadý her sustuðumda,
"Gülün dikeni de vardýr, ’deyip geçtim kenara.
Eðri cümlerin belini kýrana kadar sus payý verdim doðruya..
Nasýlsa bir kadýn olarak bir yanlýþý getirdim dünyaya..

Yazmayý bir kenara itip,
Süresi geçmiþ bir þiiri yutkunduðum da oldu.
Sen asýl, sen olduðunda
damarýlarýndan geçmeyen izleri sor bana.
Cümlelerin deðiþken yerini göstersin kalbim..

Þimdi,
Geçmiþini ayýklayan bir geceden sesleniyorum sabaha.
Kuþlarýn kanat çýrpmayý unutan yaralarýndan
Uçmaya baþlýyorum sol yanýna.
Bir tarafým karanlýkta.
Bir de bakýyorum ki dilim tökezleyip susmuþ
Bel kemiðimi tekmeliyor karýncalar..

Daðýlacak bir þey yok!
Seslensen bir aðýrlýk kadar ötesindeyim kendimin.
Bir elimi denize batýrsam.
Günahýna kendiliðinden tövbe etmiþ beyaz bir duvak dökülecek ortaya.
Ve bütün yeminlerin üstünden sýçrayarak geçen kelimeleri kaldýrýrýyorum
hayat aðacýnda bir sayfaya .
Öylece asýlý duruyor resmin o oda da.
Herþey siyah ve beyaz..

Ve bir kapýyý
Güneþ arkasýný dönmüþ üþüyor avuçlarýmda ki sardunyalar.
Yaðmurun rahmine karýþtým yine de iyi mi?

Nereye gidersen git diyorlar.
Devrilip kalýyorum iþte orda da .

Kalbimden öteye gidemiyorum..

Özge Özgen
Sosyal Medyada Paylaşın: