HER ZAMAN BENİMLESİN

Ne zaman aklýma gelsen
Oluþur beynimde flu düþünceler
Gökyüzü kýzýl renge bürünür
Bulutlar arasýnda kaybolur güneþ.

Küserim kendime bakamam aynada ki yüzüme
Korkutur beni göreceklerim
Kaným çekilir damarlarýmdan sanki
Bedenim zifiri bir karanlýða hapsolur.

Çýnlar kulaklarýmda yýkýlýþýmýn sesi
Yaklaþan sanki ölüm meleðinin nefesi
Korkma hazýr mýsýn diyor
Çýkan o nefesle binlerce acý
Bir enkaz gibi çöküyor üzerime.

Uzaklaþýyor gökyüzünde ayla yýldýz birbirinden
Bürünüyor bulutlar mateme
Aðlýyor gece ateþ böcekleri eþliðinde
Düþüncelerimi boðmak istiyorum ellerimle.

Ne zaman unutmak istesem seni
Esiyor rüzgarlar hiç olmadýðý gibi
Mani oluyor senden kopup gitmeme
Yaklaþtýrýyor bizi bize
Umudumun içinde ki her tomurcuk zerresi.

Hissediyor olanlarý içimdeki çocuk
Kapayýp gözlerini aðlýyor sessizce
Atýyor adýmlarýný titreyerek tökezlese de
Taþýyor yüzünde bitimsiz hüznü.

Üstünde kayýp gitse de gökyüzü
Seni düþünmeden geçmiyor hiç bir aným
Söylenecek o kadar çok þey var ki
Sýðmaz satýrlara es geçiyorum.

Bir bezginlik var bu sabah üzerimde
Sevinç çýðlýklarýmý bastýrýyor hüzünlerim
Seni seviyorum diye haykýrmak istiyorum
Duyarda gelir misin
Biliyorum istesen de gelemezsin ...






Refik
02 . 01 . 2019
Ýstanbul

Sosyal Medyada Paylaşın: