Son ihtilalim

Gri bir geceydi…
Yýldýzlar yoktu, ay yoktu…
Bir tek suskunluðu ile…
Sonsuz vardý bütün haþmetiyle…

Korktum/
Korkum gecenin karanlýðýndan deðil,
Korkum kendi içimde kayboluþumdu…

Özlüyorum/
Özlemim, bir çýðlýk kalbimde özlemin arttýkça,
Özlem bile þaþkýn benim bakýþlarýma…/

Susuyorum/
Suskunluðum, isyaným artýyor konuþtukça,
Susuyorum, dilim tutuldu sesinin yokluðunda…

Yaptýklarým…/
Anlamsýz, hayat tatsýz gelirken bu bedene,
Tek ilacý sensin elimdeki son fotoðraf karenle…

Yokluðun/
Ýsyan ettirdi benliðimi,
Baþ kaldýrmýþ delicesine...
Yüreðim sevgine, gözlerim özlemine
Ellerim dokunamadýðým tenine…

Beynim…/
Çaresiz, bu durumu komuta etmekte,
Baþ kaldýrmýþ bedenim sen yoksun diye../

…Ve
Dün gece son ihtilalimi yaptým yüreðimde,
Sana dair ne varsa içimde,
Mahkûm edip, hapsettim hücrelerimde../

Sezai Binici/umut_adam/Erzurum/
25/05/2008/





Sosyal Medyada Paylaşın: