KİRAZ AĞACI (4)

Dün kar yaðdý
Almanya’da.
Bahçemdeki Kiraz Aðacý
donandý bem-beyaz soðuk bir posta
-kütlesiz, hacimsiz bir nesnemiyim ben ne-
su gibi, hava gibi sarýldým bu billur-kristal dosta,
düþle indim derinine,
yardým soðuk topraðý,
vardým köküne
Kiraz Aðacý.

Karanlýk, kap-kara sonsuzdu toprak.
Taþ-böcek çürümüþ yaprak ’ben’ olarak,
sanki dipsiz bir uzaydaydým.
Iþýk hýzýyla yarýþ edercesine
kývýlcým gibi yýldýz topluluklarýna vardým,
indim yer kürenin ateþ-lav-kaynak merkezine,
beni bekleyen dönümü tadarak
-ölümü deðil bak-
tohumdan toprak,
topraktan hava-su-ateþ olarak
doðayý taddým
Kiraz Aðacým.

Herþey erimiþ burada;
Gaz olmuþ enerji,
boyutsuz-dipsiz bir su gibi
yer kürenin sonuna vardým
ve orada seni andým
Kiraz Aðacým.

Sense
þimdi yer küre üstünde
-eðer bulutlu deðilse hava-
giymiþsindir geceleri
yýldýz kaplamalý gök tacýný baþýna.
Gündüzleri
-bulutlu olsada-
güneþi giydiðin gibi,
bulut üstü ýþýðý
süzersin bana
Kiraz Aðacý.

Bakma sen,
ben yeniden doðarým yine!
Bilsen,
benden uzak-benim içnde ’sen’ var,
yer-doða-uzayým diye
her kýþýn sonu ilkbahar,

Burada erimiþ-lav olmuþ toprak,
gaz olmuþ-buðulanmýþ hava, bak.
Ben yinede su içinde!
kök olarak
yüklendim mi doya-doya yaþam ýþýðýný
-gece ve kýþta sakladýðým-
yer küreyi yararak
yinede sana varýrým
Kiraz Aðacým.




Sosyal Medyada Paylaşın: