gözlerim sonbahar tüterken gelsen þimdi
kül yaðan bulutlarýn altýnda
karda iz býrakan hatýraya aldýrmadan
omzunda eylül
dizinde aðrýlý bir roman
biliyorum,
kýþ vakti vaat edemem yazý
ya da dindiremem belki içinde yer eden güz sancýsýný
olsun,
son baharý söndürürüz kýþ tablasýnda
külden kedi yaparken bakýþlarým
üfler bulutlarý
hayalden dudaðýn
ve biliyor musun,
gelsen þimdi,
dünleri silerdi gözlerindeki silgi
parmaklarým kalem olur
þiir yazardý ellerine
düþünsene
bir düþü vaftiz edercesine okunmak
gözlerince
ve,
bileklerinden omzuna yürüyen c’esaret
bir yandan gem vururken arzuya
bir yandan göðsü zorlayan ritmi zaptetmek
s’essizce..
gelsen þimdi,
omzundan eylülü usulca çýkarýp
garson diye çaðýrdýðým aralýða
haziran ýsmarlardým
ve inanmýþlýðýna adanan imanla
dizlerindeki roma’ný yakar
masalda kül býrakmazdým..