ay gölgesi

iplerine sadýk kuklaydým eskiden
gözlerindeki perdeye
aþk diye gölgesi düþen


ýþýklar sönünce
avuçlarýna yýðýlýp kalan küçük bir öpücüktüm
sanýrým kalbimden çok gölgemdi, karanlýða gömdüðün..


zaman sonra
ve hatýrladýðým kadarýyla


göðe bakan bir yüzün yansýmasýydý alnýma düþen
aya çalan elleriyle sarardý
o siyahi yalnýzlýðý


belki yeniden diriliþti
ya da var oluþ teorisi


karanlýkta gördüðüm yýldýzlara nazar’an
halden hale giren ay
bazen hilal olurdu yýldýz yanýnda
aþka vatan olurcasýna
bazen de dolunay,
vatana doðarcasýna

dedim ya,

kalbimden çok gölgemmiþ meðer karanlýða gömülen
ýþýk oyunuyla dirilen öpücük
perdesini aradý evvela
sonra,kalbini
derken
iplerini kestiðin,o bitimsiz sadakati


bazen köprü gibi hissediyorum kendimi
kalbimden ayrýlýða giden o yolu geçene kadardý belki de
aþkým deyiþin
kuklanýn kul aðýna


bazen de çocuk yaþta kýrýlan put
büyüdüðünde tanrý olmaya söz vermiþtin hani
öpücük yeminiyle..











Sosyal Medyada Paylaşın: