GEL KURTAR

GEL KURTAR
Bir çýðlýk duydum!
Gecenin zifiri karanlýðýnda,
Ýmdat istiyordu yüreði belli,
Gözlerine kara gölgeler düþmüþ çýrpýnýyordu,
Taptaze hayatýnýn baharýnda bir gencin,
Siren sesine benzeyen çýðlýðý idi!
Gel kurtar der gibi,
Titreyen o sese,
Gitmeliyim.
Ben neyim ki
Topraða damlayan bir damla su!
Belki söndürürsün bütün vücudunu sarmadan o yangýný.
Ben kimim ki
Kendi yaðýyla kavrulan bir zavallý.
Ama, bir teselli, bir tebessüm,
Belki bir ip,
Belki bir sebep olurum,
Karanlýk bir kuyuda kývranan bu gence.
Gitmeliyim,
Bu can bu tende,
Bu yürek bu canda,
Bu vicdan bu yürekte ise
Gel kurtar diyen bu gence gitmeliyim.
Yoksa solacak bu çiçek,
Kanatlarý kýrýlacak bu kelebeðin.
Durma, koþ, git,
Tut ellerinden,
Titreyen yüreðine üfle,
Ruhunu okþa.
Onunda hakký,
Hayata tutunmak,
Yoksa baðýra baðýra ölecek!
Çabuk git,
Kurtar o çocuðu.
Göreceksin,
Gözlerindeki ýþýk sana deðecek,
Bu adam, benim,
Gel kurtar diyen çýðlýðýmý duymuþtu diyecek
ve
Gözlerimle kesiþen o bebek bakýþlarý,
Alnýma, huzurun, mutluluðunun ve insanlýðýn çizgilerini yazacak!..
Yusuf Yýlmaz









Sosyal Medyada Paylaşın: