İmbatla imdat arası bir şeydir ümit

hiç bir þey bir kadýnýn
sessizliði kadar acý veremez
yahut kömür kokuyor diye
bir þehir terk edilemez
sonuna kadar varlýðýn ruhu
yokluðun sýrrýna gebedir
bekler durursun

biliyorum denizden gelenin üstü
iyot kokusuna bulanýr
maðlup edilmiþ her balýk
mümkün mertebe gözlerini pörtletir
solungaçlarýný karartýr
üstelik bir de martýlarý baðýrtýr
sen ise hiç bir þey olmamýþcasýna susarsýn

sahile varan her bakýþ
ardý arkasý kesilmiyor diye ölümün
isyanda kirli fakat haklý bir fikirdir
keza mutsuz bir adamýn
kýzýl sakallarýnda her þey
uzun dolaþýk ve eksik duruyor diye
yalnýz kalýnca içmesi eyidir

penceredeki Ay hariç çizince
boynuna en yakýn yerde duran usturanýn
daha inmeden yüzüne sýzýsýný bilmek
zulada kurumuþ ekmek kýrýntýlarýyla
tuzaðýna düþürdüðü yetim kedileri öperken
unutup fenerde rüzgara karþý iþemek
aptallýðýn daniskasýdýr

ama yapar mýyým yaparým
çünkü ben eksantrik bir adamým
sarýmsak kokulu gazlarý seviyorum misal
eskimiþ urbalarý hatýrasý olan yerleri
üstelik büyük þeyleri de çabuk kaybediyorum
üstüne titrediklerimi en çok
kýymetine paha biçemediklerimi

seni ve beni



Sosyal Medyada Paylaşın: