Baþ köþede duruyor çektirdiðin son resim, Ellerini uzatýp, bir defa sarmýyorsun. Solup gitti yapraklar, kýþa yaklaþtý mevsim, Günler, haftalar geçti; arayýp sormuyorsun.
Zirvelere kar düþer, benim aklýma da sen. Duyduðum özlemimi keþke bir bilebilsen, Mademki gelmiyorsun, hiç olmazsa “gel” desen. Kavlini mi unuttun, sözünde durmuyorsun.
Karakýþ uzun sürer bizim bu yörelerde, Ýki karýþ buz tutar göllerde, derelerde, Haber de vermiyorsun, o aklýn nerelerde? Umarým ki güzelim bir plân kurmuyorsun.
Sýr olup gizlenmekten bir gün olsun býkmadýn, Perdeyi aralayýp, bir defacýk bakmadýn, Kýþýn sonuna geldik, kapýya da çýkmadýn, Düþünmekten yoruldum, sen kafa yormuyorsun.
Ne hayaller kurmuþtum, yer ile yeksan oldu, Gül dikmiþtim gönlüme, sevgisiz kalýp soldu, Heyecaným azaldý, yerine hüzün doldu, Niçin böyle deðiþtin, önünü görmüyorsun.
Çok yüksekte gezinme, fena olur düþüþün, Birden buza dönüþür kahkahayla gülüþün, Çoðunu sevindirir, belki de üzülüþün, Aklýn firar eylemiþ, çekip de vurmuyorsun.
Sabri Koca
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sabri Koca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.