Kaldırıldı

Korkma, sönmez bu þafaklarda yüzen al sancak;
Sönmeden yurdumun üstünde tüten en son ocak.
O benim milletimin yýldýzýdýr, parlayacak;
O benimdir, o benim milletimindir ancak.


Çatma, kurban olayým, çehreni ey nazlý hilal!
Kahraman ýrkýma bir gül! Ne bu þiddet, bu celal?
Sana olmaz dökülen kanlarýmýz sonra helal...
Hakkýdýr, hakk’a tapan, milletimin istiklal!


Ben ezelden beridir hür yaþadým, hür yaþarým.
Hangi çýlgýn bana zincir vuracakmýþ? Þaþarým!
Kükremiþ sel gibiyim, bendimi çiðner, aþarým.
Yýrtarým daðlarý, enginlere sýðmam, taþarým.


Garbýn afakýný sarmýþsa çelik zýrhlý duvar,
Benim iman dolu göðsüm gibi serhaddim var.
Ulusun, korkma! Nasýl böyle bir imaný boðar,
’Medeniyet!’ dediðin tek diþi kalmýþ canavar?


Arkadaþ! Yurduma alçaklarý uðratma, sakýn.
Siper et gövdeni, dursun bu hayasýzca akýn.
Doðacaktýr sana va’dettigi günler hakk’ýn...
Kim bilir, belki yarýn, belki yarýndan da yakýn.
Sosyal Medyada Paylaşın: