Şiir

Söz, gönülden olmalý, titretmeli bedeni
Ozaný tekrar etmek þiir deðildir dostlar
Ýþlenmeli duygular, iþler gibi madeni
Edebi kaygý gütmek, þiir deðildir dostlar

Yunuslar öldü çoktan, kelamý kadim kaldý
Karacaoðlan da kendi mecrasýnda yol aldý
Zamane þairleri þairden zaman çaldý
Eski yollarda gitmek, þiir deðildir dostlar

Ki kendimden baþlayýp, söylerim bu sözleri
Kalemimizde durur çok ozanýn izleri
Öz kelamý söylemek þair yapar bizleri
Mazi üstünde bitmek, þiir deðildir dostlar

Þiir imza gibidir, yazaný ayan eder
Þiir gönül sazýdýr, yüreði beyan eder
Çýkarýp esvaplarý þairi üryan eder
Bülbül deðiliz, ötmek, þiir deðildir dostlar

Selvi soldu, ay söndü; ceylan gözler kör oldu
Cümle mazmunlar böyle, eskidikçe zer oldu
Nedense artýk bize cevher bulmak zor oldu
Sözün üstüne yatmak, þiir deðildir dostlar

Sosyal Medyada Paylaşın: