Elleri toz toprak,
Kalbi tertemizdi.
Bir yanda tarla, tapan,
Bir tarafta ev iþi,
Koyunun saðýlmasý,
Yayýðýn yayýlmasý
Hepsi onu beklerdi.
O kadar çalýþýrdý,
Of! Yoruldum demezdi,
Ýþte o bizim annemizdi.
Gün doðmadan kalkar,
Namazýný kýlardý.
Çeþmeden su taþýr,
Çorbayý kaynatýrdý.
Altý çocuða bakar,
Bir de bahçe sulardý.
Sofraya oturur da,
Doyasýya yemezdi,
Ýþte o bizim annemizdi.
Kayýsýyý toplardý,
Elmalarý dererdi.
Buðdayý kaynatýrdý,
Sonra dama sererdi.
Hamurunu yoðurur,
Tandýra da sürerdi.
Nefes darlýðý çeker,
Derdini söylemezdi,
Ýþte o bizim annemizdi.
Daha altmýþýndayken
Artýk dayanmadý,
Daldý sonsuz uykuya,
Daha uyanmadý.
Gözlerim buðulandý,
Yaþý halâ dinmedi,
Ýçime düþen ateþ,
Yýllar yýlý sönmedi.
Dünyada çok ezildi,
Daima yorgun gezdi,
Ýþte o bizim annemizdi.
Yüzü hüzünlü idi,
Kalbi de tertemizdi.
Ýþte o bizim annemizdi.
Sabri Koca