Kendime, Kendimden

Bir perde iniyor göz kapaklarýma!
Bir kat daha kapanýyor gözlerim.
Seyrek bir korku kaplýyor içimi!
Etrafýmda duvarlar... Kapalý kapýlar...

Gözlerimi güçlükle aralýyorum.
Perdesi yýrtýlýyor göz kapaklarýmýn!
Bir kapý görüyorum güç bela!
Kamaþýyor gözlerim karanlýktan...

Bu da mý bir son?
Yine bir þey göremiyorum!
Ellerim gidiyor gözlerime, istemsizce,
Ovalýyor... Ve yine ovalýyorum gözlerimi.

Bastýrýyor karanlýk görüþ açýmý!
Bir kapý vardý sanki orada...
Bir serzeniþte bulunuyorum!
"Kahretsin!
Çýkar mý karanlýklar aydýnlýða?"

Sonra, gözlerimi duvara çeviriyorum.
Olmayan(!) kapý, kayboluyor gözlerimde.
Sanki bir kapý görmüþtüm...
Çok mu güzel kandýrmýþým kendimi?

Yüreðim düþüyor; kaybolduðu kuytuda.
Gözlerim düþüyor, kaybettiði kuytuya.
Bir kuytu köþede kalýyor bedenim.
Hani çýkardý karanlýklar aydýnlýða?

Bir þans daha verebilir miyim kendime?
Yaþamak için bir þans daha istiyorum Allahým!
Bir þans daha vermem lazým kendime!

Biliyorum
Uzansam tutacaðým mutluluðumun yakasýndan.
Biliyorum
Kaybeden benim çünkü onu.
Uzansam eriþeceðim duvarlarýn ardýndaki hayata.

Kendime, bir þans daha istiyorum, kendimden.

Sosyal Medyada Paylaşın: