Sus Payı
Dalýndan düþmemeye direnen yapraklar gibiyim.
Yere bakýp duruyorum.
Yola bakýp duruyorum bazen.
Köprüler çiziyorum yoluma.
Yokuþ aþaðý inince bitecekmiþ gibi yol.
Az ileride çocuklar oyun oynuyor.
Birisinin elinde yere düþmüþ yapraklar var.
Sýmsýký tutuyor çocuk yapraðý.
Düþmüþse tutmalýymýþ çünkü.
Hayata yenik düþmek, yapraða göre bir þey deðilmiþ.
Çocuk bilmiyormuþ ama, sus’uyormuþ yapraklar.
Utanýyorlarmýþ bazen...
Renkten renge girmelerinin sebebi de buymuþ meðer.
Çiçekler susmazmýþ.
Susmasýnlarda.
Rengarenk konuþsunlar çiçekler.
Ses gelsin ’dut yemiþ bülbüle dönen’ hayatlarýmýza.
Konuþsun çiçekler,
Sessizliði içine gömen topraða renk gelsin, ses gelsin.
Ve bir sus payý olsun çiçeklerin.
Dallarýndan koparýldýklarýnda,
Bir çocuðun eline deðdiklerinde,
Bir hastaya geldiklerinde,
Bir mezar baþýna konulduklarýnda mesela...
Sus payý olsun çiçeklerin.
Onlar susunca da anlaþýlýyorlar zaten.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.