Annem

Af dileyerek çalsam kapýný bir akþam üstü
Ne niyesini sor, ne sorgula niyetimi Üþüyorum sadece, ateþler içinde üþümek anne!
Küçükken üþümelerime çözüm bulduðun kollarýn nerde?
Beni ruh gibi saran ellerin anne
Ellerini çekme üzerimden
Bakma büyüdüðüme, ya da büyüdüm dediðime
Her çýkmazýmda imdadým sensin
Caným her yandýðýnda yahut canýmý yakan sen olduðunda bile
Haykýrdýðým sözümsün anne!
Bugün yine baðýrmaktayým, sancýlýyým adýný sayýklamaktayým
Ve yorgunum...
Ver ayaklarýný cennetim diyerek koklayýp öpsem ya öyle
Cennetinde deðilim inan
Senin ayaklarýn ile yolumu buldum
Þimdi onu uzak olmaya meyletme bana
Küçüðünüm en Küçüðünüm senin sözünle
Beni büyütme anne
Büyüdükçe bozuluyor büyüsü insanlarýn
Sen ki melektin, kanatlarým yoktu kanat oldun
El oldun, ayak oldun
Af diliyorum senden
Af’ýný esirgeme yüreðimden
Güneþimsin hiç batma, hiç batma anne!
Sosyal Medyada Paylaşın: