MEVLÂNA’YI DUYSAYDIK

“Þeb-i aruz aþkýna”
Dik durma pahasýna, alýnsa da canýmýz
Aksa da katre- katre, ter yerine kanýmýz
Âlemin merkezinde, dönerken sultanýmýz
Sebebine kul olan, fikrimizden caysaydýk
“Ne olursan gel” diyen, Mevlâna’yý duysaydýk.

Kollarýmýz çot oldu, sunamazken hediye
Yetmedi yük eyledik, sermayeyi kediye
Bencillik pençesinde, çarparken ben, ben diye
Ýsyan eden kalpleri, kafesine koysaydýk
“Ne olursan gel” diyen, Mevlâna’yý duysaydýk.

Atomcul duygularla, içimizde yol bulan
Enel Hakk’ý çaðýrýrken, ruhumuzda kaybolan
Âdem ile Havva’nýn, yurduna sebep olan
Ýblisten veraseten, tek gözleri oysaydýk
“Ne olursan gel” diyen, Mevlâna’yý duysaydýk.

Tövbe kapýlarýnýn, yeniden açýldýðý
Þeb-i Aruz tahtýndan, nurlarýn saçýldýðý
Sevgi muhabbet varken, kavgadan kaçýldýðý
Dostluðu, kardeþliði, tüm evrene yaysaydýk
“Ne olursan gel” diyen, Mevlâna’yý duysaydýk.

Bereket kesemizden, ne var ne yok bitiren
Madde mana bazýnda, bizden çok þey götüren
Olup bittikten sonra, nedameti getiren
“Keþke! keþke!” demeden, emirlere uysaydýk
“Ne olursan gel” diyen, Mevlâna’yý duysaydýk.

Necati’yi kahreden, duygularla yaþarým
Elimden geldiðince, hak yolunda koþarým
Elindeki serveti, kaybedene þaþarým
Büyük küçük demeden, bir, bir, diye saysaydýk
“Ne olursan gel” diyen, Mevlâna’yý duysaydýk.

Necati OCAKCI
ANTALYA

Sosyal Medyada Paylaşın: