YOL AZIĞI

Sarý çiçek, yeþil çimendi daðlar,
Hasretimi taþýmýyor turnalar,
Bana aðýr geldi, bu son vedalar;

Dertten, elemden de büyük özlemim,
Bunca yükü kaldýrmaz da yüreðim.

Dokundukça aðlýyor bak, gözlerim,
Kaçýncý veda da düþtü ellerim?
Hergün biraz daha daralýr yerim;

Dünya küçüldü de, ben mi duymadým?
Bir þey koptu benden, anlayamadým!

Bizden bile neden kýskandýn anne?
Mavi gözlerini düþürdün öne,
Hüzün çiçeðini döndürdün güne;

Ben yazmadým künyeme bu gurbeti,
Bekler misin yine özlem nöbeti?

Bekle anne, söz dedim geldim baharla,
Soðut yüreðini bembeyaz karla,
Sen bilirsin beklemeyi, vakarla;

Beklemektir senin en büyük iþin,
Dünyaya beklemek için gelmiþsin....

Gitme diyemedin, kal diyemedin,
Bu gün, dünden daha derin gözlerin,
Seksen yýldýr, katmerlendi kederin;

Dað olsaydý, daðýlýrdý, çökerdi,
Senin çektiðini, kimler çekerdi?

Beni yola, seni hana yazmýþlar,
Ýkimizi, bir elekten süzmüþler,
Sana ana, bana bala demiþler;

Baðdat göçtü, kaldýn yine ana, yar!
Bak, bana el eder, bir baþka diyar...


Hayrettin YAZICI







Sosyal Medyada Paylaşın: